نقش امام جواد (عليه السلام) در نظام ولایی - خليل منصوری

مفهوم امامت در بینش و نگرش قرآنی
برای این كه نقش امام جواد (علیه السلام) به روشنی در نظام ولایی و جایگاه ایشان چنان كه هست نمایان و آثار امامت وی به درستی آشكار شود می بایست نخست جایگاه امامت در فرهنگ قرآنی و شیعی دانسته شود. از این رو پیش از ورود به مسئله ضروری است تا این مفهوم بازخوانی شود.
امام در بینش و نگرش قرآنی و فرهنگ شیعی از جایگاه بس بلندی برخوردار است. امام خلیفه الله و انسان معصوم كاملی است كه خود راه كمال را پیموده و به عنوان راهنما و مدیر و مدبر نه تنها در خدمت انسان و بلكه هستی است تا هر كسی را به مقام و جایگاه لایق و شایسته خویش برساند.
امام و امامت را می توان از ابعاد مختلف كلامی و عرفانی و سیاسی و اجتماعی و در نظام ها و مدل های مختلف بررسی و جایگاه آن را شناسایی و معرفی كرد ولی آن چه درباره امام و امامت در مفهوم قرآنی بیان شده آن است كه امام به عنوان خلیفه و جانشین خدا بر هستی است كه به ولایت و ربوبیت طولی، همه موجودات آفرینش را به سوی كمال، هدایت و رهنمون می گرداند.

SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:

به گزارش «شیعه نیوز»، متن فتوای  " کمیته ی دائمی فتوای" سعودی در این استفتاء پیرامون حب عبدالمطلب و ابوطالب [علیهما السلام]  به  شرح زیر است:

سوال: من فیلم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را دنبال کردم و در اثر آن حب عبدالمطلب و ابوطالب  [علیهما السلام]  به دلم افتاده، همانگونه که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را دوست دارم، آیا این گناه محسوب می شود؟ و آیا من با این احساس دچار گناه شده ام؟ خواهشمندم مرا راهنمایی کنید.

جواب: حمایت و پشتیبانی ابو طالب و عبدالمطلب [علیهما السلام]  از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) موجب حب و علاقه به آنها نمی شود زیرا آنها بر دین جاهلیت فوت کرده اند که همان شرک به خدا بود! و واجب بغض به آنها و عدم محبت به ایشان است!

نقد مقاله ی « بررسی جريان حکميت از منظری ديگر »

فصلنامه ی ندای اسلام(سال هشتم و نهم - شماره 32 و 33 زمستان 86 و بهار 87) مقاله ای با عنوان «بررسی جریان حکمیت از منظری دیگر» به چاپ رسانید ، که نویسنده ی آن به بازبینی مسئله حکمیت در جنگ صفین، به ویژه نقش دو حَکم تعیین شده، یعنی « ابو موسی اشعری» و « عمرو بن عاص» پرداخته است .
نویسنده در این مقاله ادعا می‌کند «بسیاری از نویسندگان و مورخان در مورد حقیقت این جریان دچار سردرگمی شده و با اعتماد بر روایات ضعیف و غیرقابل اعتبار، چهره‌ای ناخوشایند از این دو، به تصویر كشیده‌اند، یعنی ابوموسی اشعری را به ضعف رأی و فریب خوردن و عمرو بن عاص را به فریبكاری متهم ساخته‌اند.»

ابوالهُذَیل، دانشمند معروف اهل تسنن عراق می‌گوید: در سفری وارد شهر رقّه (یکی از شهرهای سوریّه کنونی) شدم، در آن‌جا شنیدم که مردی دیوانه ولی خوش‌کلام در معبد زکی زندگی می‌کند[۱] برای دیدار او به آن معبد رفتم، دیدم در آن‌جا یک پیرمرد با جمال و خوش قامتی بر روی زیراندازی نشسته و موی سر و روی خود را شانه می‌زند، بر او سلام کردم، جواب سلامم را داد، آن‌گاه بین من و او چنین گفتگو شد:

مقايسه انديشه مهدويت شيعه اثني عشري و نظريه پايان تاريخ فوکوياما

موضوع پايان تاريخ که از آموزه‌هاي اديان و مذاهب مختلف آن از جمله تشيع اثني عشري است، در دوران معاصر نيز مورد توجه ويژه انديشمندان مغرب زمين قرار گرفته است. فوکوياما از نظريه‌پردازاني است که انديشه-هاي او در اين زمينه آوازه يافته است. در اين مقاله پايه‌هاي نظري مهدويت در سپهر انديشه‌اي تشيع اثني عشري با نظرية پايان تاريخ فوکوياما در محورهاي زير مقايسه شده است: قانونمندي تاريخ، تکامل تاريخ، کرامت انسان و سرانجام چيستي و ويژگي‌هاي غايت تاريخ، اين مقاله به اين نتيجه دست يافته است که مهمترين تفاوت مبنايي اين دو نظريه، در نگاه به انسان و ابعاد وجودي اوست.