صلح امام حسن علیه السلام حکمتی بی پایان - محمدرضا شیری

سرآغاز :
 امام حسن ( علیه السلام ) پس از هفت ماه و بیست و چهار روزخلافت ظاهری، در پانزدهم جمادی الاولی سال چهل و یکم هجری قمری اقدام به صلح با معاویه نمودند و خلافت را واگذار نمودند .

این صلح حاصل درایت امام حسن علیه السلام در شرایط پیچیده آن زمان بود و هدف نهایی آن پایداری دین شریف اسلام و مکتب تشیع بود، همانگونه که جدّ مکرم امام حسن ( علیه السلام )، حضرت محمد 
صلی الله علیه و آله و سلم نیز در سال ششم هجری تاکتیک پذیرش صلح حدیبیه را در برابر مشرکان مکه پیگیری نمود و با این تدبیر شگرف از خون ریزی در آن شرایط جلوگیری نمود .
این عمل حکیمانه ی امام مجتبی ( علیه السلام ) در همیشه ی تاریخ ماندگار خواهد ماند و مورد ستایش هر عقل سلیم و دارای بصیرت قرار خواهد گرفت .

از امام حسن عسکرى (علیه السلام) روایت شده است که در زمانی که مأمون، علی بن موسی الرضا (علیه السلام) را به ولایت‌عهدی منصوب کرده بود، دربان ایشان بر حضرت وارد شده و گفت: "گروهی پشت در ایستاده و اجازه ورود خواسته و مى گویند: ما از شیعیان على (علیه السلام) هستیم." حضرت فرمود: "من مشغولم، آنها را بازگردان." و دربان ایشان را بازگرداند. آن گروه به مدت دو ماه به همین منوال می‌آمدند و سخن خویش را تکرار می‌کردند، ولی بازگردانده می‌شدند؛ تا جایی که دیگر از دیدار امام (علیه السلام) نا امید شده و به دربان گفتند: "به آقایمان بگو ما از شیعیان پدرت على (علیه السلام) هستیم! اینکه شما به ما اذن ورود نمی‌دهید، موجب شماتت و سرزنش ما توسط دشمنان شده است و ما این بار بازگشته و از خاری و خجالت نسبت به آنچه برایمان روی داده و ناتوانی از تحمل دردی که از ناحیه دشمنانمان بر ما خواهد رسید، از شهر خود خواهیم گریخت."

وصف مولوی و شمس تبریزی از زبان یکدیگر و خواسته های نامشروع شمس تبریزی از مولوی

خواسته های نامشروع شمس از مولوی

در کتاب نفحات الانس جامی در شرح احوال مولوی می خوانیم:

روزی شمس الدین، از مولانا شاهدی زیباروی التماس کرد. مولانا حرم خود را در دست گرفته در میان آورد و فرمود که: او خواهر جانی من است. [شمس]گفت: نازنین پسری می خواهم. [مولوی]فی الحال فرزند خود سلطان ولد را پیش آورد [و] فرمود که: وی فرزند من است. [شمس گفت]: حالیا اگر قدری شراب دست می داد ذوقی می کردم. مولانا بیرون آمد و سبویی از محله جهودان پر کرده بر گردن خود بیاورد. [۱]

شمس تبریزی در وصف مولوی

اگر از تو پرسند که مولانا را چون شناختی؟ بگو: اگر از قولش می پرسی، «انما امره اذا اراد شیئاً ان یقول له کن فیکون»!

و اگر از فعلش می پرسی، «کل یوم هو فی شان»!

و اگر از صفتش می پرسی«قل هو الله احد»!

و اگر از نامش می پرسی «هو الله الذی لا اله الا هو عالم الغیب و الشهاده هو الرحمان الرحیم»!

و اگر از ذاتش می پرسی «لیس کمثله شیٌ و هو السمیع البصیر»! [۲]

مولوی در وصف شمس تبریزی

جبرئیل اندر فسونش سحر مطلق می زند

***************************

جان ابراهیم مجنون گشت اندر شوق او 

تیغ را بر حلق اسمعیل و اسحق می زند

***************************

احمدش گوید که واشوقا الی اخواننا

بر وفای عشق او صدیق صدّق می زند

***************************

کیست آنکس کین چنین مردی کند اندر جهان

شمس تبریزی که ماه بدر را شق می زند [۳]

[۱] نفحات الانس ص ۴۶۶ با تصحیح مهدی توحیدی پور

[۲] مقالات شمس تبریزی ص۷۸۹ چاپ دوم سال ۱۳۷۷ انتشارات خوارزمی

[۳] ریاض السیاحه و تاریخ تصوف،با تفاوت مختصر

چراغ سبز صدا و سیما به صوفیه و مخالفین مراجع تقلید در برنامه زنده شبکه دو + فایل صوتی

به گزارش خبرنگار ادیان نیوز^۱، متاسفانه چندی قبل یکی از برنامه های اجتماعی شبکه دو در برنامه ای زنده از شخصی معلوم الحال^۲ که مدافع صوفیه می باشد دعوت به عمل آورد.

این شخص ضمن دفاع از صوفیه و با توجه به اینکه مراجع معظم نسبت به رد تصوف فتوا صادر کرده اند از مخالفین سر سخت ایشان است و در گذشته ضمن توهین به مراجع ، آنها را بی توجه و نا آگاه به سلوک صوفیه خطاب کرده بود.

حتی بی احترامی و جسارت را به جایی رسانده است که با ادبیات و لحنی نامناسب می گوید:

“شما را چه به این حرف ها، تو چهار تا احکام خودتو بگیر بنویس اونجا بشین اونا رو استخراج کن و در مورد عرفان و تصوف نظر نده!” و نسبت به جواب فتوای بعضی از مراجع معظم در مورد صوفیه آنها را نادان و جاهل خطاب می کند!

نقد فلسفه و عرفان مصطلح – امام رضا علیه السلام: صاحب چنین پرسشی بر مسیر سنت نیست بلکه زندیق است

از جمله اندیشه‌های فلسفی و عرفانی که توسط امام رضا علیه السلام مورد نفی و رد قرار گرفته است، این مسئله است که انسان بر صورت خداوند آفریده شده است و این که انسان مظهر جامع اسماء و صفات الهی است.

ابن عربی می گوید: «از تنبیهات حق که بر زبان پیامبرش جاری شده این است که ان الله خلق آدم علی صورته» (فتوحات مکیه ۲/۴۹۰) و در جای دیگر می نویسد: «هر که خود را با این معرفت بشناسد پروردگارش را شناخته است زیرا خدا او را به صورت خویش آفریده است بلکه او (خدا) عین هویت و حقیقت انسان است» (فصوص الحکم ۱/۱۲۵)