با عرض سلام وخسته نباشید خدمت تمامی محبین اهل بیت علیهم السلام از اینکه به ما سر میزنید بسیار ممنونم

بسیار دوست دارم که دوستان نظر مبارکشون رو راجع به مطالب بگن تا سعی بیشتری در رابطه با مطالب بشه و از نظرات شما حتما استفاده خواهد شد در بهتر شدن کیفیت وبلاگ. اگر دوست دارین تو وبلاگ عضو بشین تا مطالب مفید براتون ارسال بشه.

با تشکر

مدیریت وبلاگ حسین زاده

شهادت مادر افسانه نیست+سند
 منزلت خانه فاطمه (سلام الله علیها)

به گزارش«شیعه نیوز»، اين خانه روز و شب محل نزول و عروج فرشتگان الهي بود. پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) آن قدر به اين خانه احترام مي‌گذاشت كه بدون اجازه وارد آن نمي‌شد، هر صبح و شام به آنجا مي‌رفت و پس از كوبيدن در آن، با صداي بلند بر اهلش سلام مي‌داد.

هنگام خارج شدن از شهر، آخرين نقطه توقفش درمدينه بود وپس از مراجعت، اول به سراغ‌‌ همان خانه مي‌رفت. آن خانه، خانه فاطمه (سلام الله علیها) بود كه اين نوشتار كوتاه به وصف آن خواهد پرداخت.

** موقعيت جغرافيايي

اين خانه در طرف شرق مسجد النبي (صلی الله علیه و آله وسلم)، هم رديف ديگر حجره‌هاي رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلم) و در وسط آن‌ها قرار داشت. به گفته نويسنده مدينه‌شناسي با توجه به ديگر گفته‌هاي ثبت شده، مسلم است كه خانه فاطمه (سلام الله علیها) بين مربع قبر و ستون تهجد بوده است. مردي به عبدالله بن عمر گفت درباره علي بن ابي طالب (علیه السلام) برايم سخن بگو و عبدالله گفت: اگر مي‌خواهي بداني كه مقام و منزلت علي (علیه السلام) نزد پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) چه اندازه بود، پس نظر كن به خانه‌اش نسبت به خانه‌هاي پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم).

عبدالله سپس با دست خود به خانه علي و فاطمه (علیهم السلام) اشاره كرد و گفت: اين خانه اوست كه در وسط خانه‌هاي پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) قرار گرفته است. طول خانه فاطمه (سلام الله علیها) از طرف جنوب ۵/۱۴، از طرف شمال ۱۴ متر و از طرف شرق و غرب ۵/۷ متر بوده است.

ویژه نامه شکم معاویه + سند
نفرین پیامبر و سیر نشدن معاویه از غذا

96 - (2604) حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُثَنَّى الْعَنَزِيُّ، ح وَحَدَّثَنَا ابْنُ بَشَّارٍ، - وَاللَّفْظُ لِابْنِ الْمُثَنَّى - قَالَا: حَدَّثَنَا أُمَيَّةُ بْنُ خَالِدٍ، حَدَّثَنَا شُعْبَةُ، عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الْقَصَّابِ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: كُنْتُ أَلْعَبُ مَعَ الصِّبْيَانِ، فَجَاءَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَتَوَارَيْتُ خَلْفَ بَابٍ، قَالَ فَجَاءَ فَحَطَأَنِي حَطْأَةً، وَقَالَ: «اذْهَبْ وَادْعُ لِي مُعَاوِيَةَ» قَالَ: فَجِئْتُ فَقُلْتُ: هُوَ يَأْكُلُ، قَالَ: ثُمَّ قَالَ لِيَ: «اذْهَبْ فَادْعُ لِي مُعَاوِيَةَ» قَالَ: فَجِئْتُ فَقُلْتُ: هُوَ يَأْكُلُ، فَقَالَ: «لَا أَشْبَعَ اللهُ بَطْنَهُ» قَالَ ابْنُ الْمُثَنَّى: قُلْتُ لِأُمَيَّةَ: مَا حَطَأَنِي؟ قَالَ: قَفَدَنِي قَفْدَةً

من با كودكان بازي مي‏كردم كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم آمد. خودم را پشت دري مخفي كردم. حضرتش به پشتم زد و فرمود: برو به معاويه بگو بيايد. من آمدم و گفتم: او دارد غذا مي‏خورد. مجدّدا مرا فرستاد و چون برگشتم گفتم: او دارد غذا مي‏خورد. حضرت فرمود: خدا شكمش را سير نكند. او به همين نفرين به مرض «جوع» (يعني گرسنگي) مبتلا گشت و هرگز از كنار سفره سير برنخاست بلكه از خستگي دست مي‏كشيد.

صحیح مسلم ج4 ص2010 المؤلف: مسلم بن الحجاج أبو الحسن القشيري النيسابوري (المتوفى: 261هـ)، المحقق: محمد فؤاد عبد الباقي، الناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت، عدد الأجزاء: 5.

بد نيست بدانيد كه «مسلم» جريان مذكور را در بابي نوشته كه به مدح معاويه نزديك‏تر باشد تا به ذمّ او. نام باب چنين است: «بَابُ مَنْ لَعَنَهُ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، أَوْ سَبَّهُ، أَوْ دَعَا عَلَيْهِ، وَلَيْسَ هُوَ أَهْلًا لِذَلِكَ، كَانَ لَهُ زَكَاةً وَأَجْرًا وَرَحْمَةً». كسي كه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم او را لعنت كرد يا دشنامش داد يا نفرينش نمود و او سزاوار آن نبود بري او پاكي و مزد و رحمت خواهد بود.

اصولاً نبي مكرّم اسلام صلي الله عليه و آله و سلم نه كسي را بيهوده لعنت مي‏كرد و نه زبانش به دشنام باز مي‏شد و نه نفرين بيجا مي‏نمود. بنابراين نه ما و نه هيچ مسلماني نمي‏تواند مضمون آن باب را بپذيرد. از اين گذشته اگر ابتلا به مرض جوع بري معاويه رحمت بود ما نيز حرفي نداريم! گرچه نوشتن يك روايت در بابي مخصوص دليل بر اين نيست كه نويسنده آن، درست تشخيص داده است. ما هستيم و معني و مفهوم روايت، نه اينكه در كدام باب آمده است. در هر حال از اين نفرين اجابت شده مي‏فهميم كه پيامبر رحمت صلي الله عليه و آله و سلم از نافرماني معاويه به عذر اينكه دارد غذا مي‏خورد آنقدر ناراحت شد كه او را به آن عذاب مبتلا كرد و شايد سرّ آن مهمتر از اين بود كه راويان اخبار از نقل آن خودداري كردند.

بدون شک بحار الانوار مهمترین و جامع ترین دائرة المعارف حدیثی شیعه  است که به شیوه موضوعی ـ شامل همه موضوعات اساسی دینی اعم از اصول و فروع  دین، اعتقادات و عبادات و اخلاقیات و معاملات و اجتماعیات و تاریخ و سیره و .... تدوین و تنظیم شده است. علامه مجلسی در روزگار خود به کاری بس عظیم و سترگ دست زده است که حتی امروز با همه امکانات و تسهیلاتی که برای تدوین و ارائه یک اثر این گونه ای فراهم است نمی توان باور کرد که انجام چنین کاری  جز از عهده  یک نهاد و مجموعه ای عظیم از نیروهای خبره بر آید. از این رو باید مجلسی را نمادی از عالمی زمان آگاه، سخت کوش و وظیفه شناس دانست که به نحو شگفت انگیزی از دین و معارف قران و اهل بیت در عصر خود حمایت و دفاع کرده و میراثی عظیم را برای آیندگان باقی گذاشته است. ضمن آن که وی جزء معدود عالمانی است که به زبان فارسی هم آثاری بسیار مفید مانند حق الیقین، عین الحیات، حلیة المتقین، حیات القلوب، جلاء العیون و ... برای عامه مردم در عصر خود تالیف و منتشر کرده است.

باوری غلط در باره این مجموعه ارزشمند حدیثی در بسیاری از اذهان رسوخ کرده است و آن این که بحار الانوار انبان و معجونی از روایات صحیح و غلط و معتبر و نامعتبر و غث و سمین است و مجلسی تنها جمع آوری کننده همه روایاتی بوده است که در کتابهای حدیثی منسوب به شیعه وجود داشته است و عجیب این که این باور غلط  به خود مجلسی نسبت داده می شود و گفته می شود که وی خود مذعن و معترف به این امر بوده است!